Just like that
I realized
I was holding
as strong
to the memories
that were never
mine
to begin with.
I decided
it’s time
to go
home.
And
just like that,
I let go
of everything
that was never
actually
mine.
Because
love
is like
a rubber band.
Two people
holding
on each side.
If one person
let’s go,
It’s the person
who held on
that’s hurt.
And
I
was
that
one.
http://www.youtube.com/watch?v=o_C5leOVl7s
“I went to bed at 1am. I was still wide awake at 2:30am. There were no words left. We’d said them all. After we made love, I knew it was over. Did I ever really loved Big, or was I addicted to the pain? The exquisite pain of wanting someone so unattainable.”
Big: Hey, what are you doing over there?
Carrie: Go to Paris. I’m not gonna come. Let’s not pretend we’re something we’re not. It’s okay.
Big: Come to bed.
“I wanted to go to him, but I felt like I was tied to the chair. Some part of me was holding me back, knowing I had gone too far. Reached my limit. And just like that, I had untied myself from Mr. Big. I was free, but there was nothing exquisite about it.”
Ι
It was many and many a year ago,
In a kingdom by the sea,
That a maiden there lived whom you may know
By the name of ANNABEL LEE;
And this maiden she lived with no other thought
Than to love and be loved by me.
I was a child and she was a child,
In this kingdom by the sea;
But we loved with a love that was more than love-
I and my Annabel Lee;
With a love that the winged seraphs of heaven
Coveted her and me.
And this was the reason that, long ago,
In this kingdom by the sea,
A wind blew out of a cloud, chilling
My beautiful Annabel Lee;
So that her highborn kinsman came
And bore her away from me,
To shut her up in a sepulchre
In this kingdom by the sea.
The angels, not half so happy in heaven,
Went envying her and me-
Yes!- that was the reason (as all men know,
In this kingdom by the sea)
That the wind came out of the cloud by night,
Chilling and killing my Annabel Lee.
But our love it was stronger by far than the love
Of those who were older than we-
Of many far wiser than we-
And neither the angels in heaven above,
Nor the demons down under the sea,
Can ever dissever my soul from the soul
Of the beautiful Annabel Lee.
For the moon never beams without bringing me dreams
Of the beautiful Annabel Lee;
And the stars never rise but I feel the bright eyes
Of the beautiful Annabel Lee;
And so, all the night-tide, I lie down by the side
Of my darling- my darling- my life and my bride,
In the sepulchre there by the sea,
In her tomb by the sounding sea.
– Edgar Allan Poe
на аеродром,
Ајндховен, Холандија, јануари 2014
Таа вечер знаеше дека умира старата во неа, онаа малата наивна заљубена клинка. Еднаш одамна си вети дека нема да порасне зошто само децата искрено љубат, ама постојат спомени потешки и од шамар и после нив секое утро си чекор поблиску до реалноста. Тие беа патиштата поплочени со рамнодушност, како барови каде служат ретко оладено кафе и мувлосан кроасан, како виенски пристанишни канали со мастилни уљени дамки по плочниците и виреж на стоена слама од коњушница, гнилеж и каловини. И стоеше грутка во грлото како канџи зариени и знаеше точно што треба да направи. Ете така и мирисаше тоа утро воздухот, на влага, на празнотија, на несакање, на одбивање, на очекувано разочарување и рамнодушно откажување. И беше сеедно дали хартиите од таа приказна ќе ги заборавеше на некоја клупа, ќе ги стуткаше под рака или ќе ги распраечеше од мака. Јасно се гледаше крајот кога спомените беа само прашинка на последната полица на срцето, дузина разменети бакнежи, неколку холандски колачиња со рум, рамнодушни прегратки, двајца странци од различни краеви на светот и празни ладни ветровити ноќи во Брабант.
– Јаневска Марија
Тилбург, Холандија 2014
Во очите и` видов нежност,
Не по кожата,
Со допир порите што и ги милував,
Не по усните,
Од сласт што и ги раскрварив.
Во очите и` видов страст,
Не на рацете,
Што со сета сила ме влечеа кон себе,
Не на дланките,
Што згрчено жили набрекнале.
Во очите и` видов искреност,
Не во стравот,
На страшен филм што ме бара во прегратка.
Не во крикот,
Како дете што трча низ песочен парк.
Во очите и` видов желба,
Не онаква од ѕвезда кога паѓа,
Та кроз трепки на затворени очи душата си ја испушта,
Не онаква од Дедо Мраз,
Од оџак што паѓа, пред прагче пред врата што доаѓа.
Во очите и` видов надеж,
Не ко ливче од спортска,
Која уште една ја чекаш да фатиш,
Не ко штикли на попуст,
Пред тебе некој што ќе ти ги земе.
Во очите и` видов љубов,
Не ко пред олтар,
Десет пара што промумлале „да“,
Не од едно „те сакам“
За кое од неа ќе чекаш години да го рече.
Во очите и` видов љуов.
Ете таква,
Ко од книга зборови украдени,
Ко од книга зборови во зениците проткајани.
Ете таква,
Ко од цртан филм извадена,
Ко од аладинова ламба побарана.
Ете таква,
Ко од душа извадена,
Ко од слатки морници изградена.
Ете таква,
Ко од небо падната.
Ете таква,
Ко за мене калапена.
Ете таква,
Ко од срцево украдена.
– Јаневска Марија, 2013
http://www.youtube.com/watch?v=S7mZ5Y6OuH0
Понекогаш како залутано врапче стравот ми го труеше она детсткото во мене и ми носеше досадни сомнежи кои ме правеа робот и кои од љубов ни Љ не оставаа.
После сите тие ноќи си го терав срцето да се заљубам. Сакав да сум дете и да заборавам. Ако ништо друго бар знаев дека непроценливото кај едно дете е интензитетот во искреноста на емоциите, на реакциите, на погледите, постапките… Заспивав мислејќи на тој интензитет и сфаќав што значеше цел живот она од постарите „еднаш си дете“.
Заљубена бев во тој интензитет и за жива глава немаше да си дозволам да го изгубам. Играњето топло-ладно и фраерлукот го смалуваше интензитетот на минимум и веќе не стануваше збор за никаква допадливост на еден таков искрен начин, како кога срцето ти се распрснува кога симпатијата од градинка ти ја дал неговата играчка.
Ете така.
Со годините, секое искуство, секој пораз, секоја победа, ти ја преформулираат љубовта. Ја дефинираат како „на ти го – дај ми го“ помеѓу двајца чии критериуми за партнер се совпаднале и каде задоволството е во една рамнотежна равенка. Со годините повеќе љубовта е предизвик отколку адреналинска допадливост која нема ни причини ни последици.
И понекогаш кога ќе дојде таквиот момент кога како дете се радуваш на некого, без некое очекување, без некој план, ќе сфатиш дека џабе си дијамант во свет опкружен со обични камења. Секој ден ме потсеќа дека поминал оној претходниот и дека овој ќе е нешто ново, излез од блуткавата тепачка меѓу социјални сталежи за приоритетни поседувања на луѓе.
Зар задоволство е да поседуваш некој кој паднал на игра? Зар задолство е да имаш некој како трофеј за успехот на твојата манипулација, а не ради искрена љубов?
Ние луѓето сме чудни суштества.
Навикни не на нешто и земи ни го.
Колку и да не чини, ќе трчаме по него.
Права дефиниција за манипулација.
Ама уморна сум веќе. Сите скриени патчиња ги научив, сите бункери, сите финти… и помош од пријател знам да одберам како џокер кога треба. Докторирав на превари и далавери.
Ама што ако?
Кога ќе заспиеш после еден таков затуткан ден, каде рушиш рекорди на максимално исполнето време, ако се` уште имаш некое парче од тоа детското во тебе – сонуваш…
Да засакаш маж, кој ќе ти ги исправи сомнежите и ќе леташ.
Да засакаш и да ја уништитш потребата од игри.
Да засакаш и да останеш дете.
Да засакаш и да делиш дури и кога денар не останал во тебе.
Да засакаш и да сфатиш дека нема болка во ниеден пораз.
Да засакаш и да сфатиш дека нема солзи кога тагата ќе ја поделиш на две.
Да засакаш и во очите негови со поглед да си ја бараш силата затоа што знаеш дека секогаш ќе ти ја чува.
Да засакаш и зборови да не се потребни дури ни кога треба да чуеш „те сакам“.
Да засакаш и да си на најдеш „домата“ во една туѓа прегратка.
Да засакаш и никогаш повеќе да не бидеш своја.
Да засакаш и да не е важно ништо друго на овој глупав свет.
– Јаневска Марија, 2013
Белешките на Лајла Грејс 