И помина толку многу време. Не знам како да ви кажам. Многу време. Емотивната страна ја закопа некаде под софистицираната површина и стана поим за девојка. Силна, амбициозна, мила, секогаш во центарот на сите случувања. Висината на скалилата ја исполнуваа по малку секој ден и таа забораваше на оној вистинскиот дел од неа кој таа го умртвуваше секој ден газејќи го со својата гордост. И повеќе не и беше важна љубовта. Излегуваше, се забавуваше, кариерата напоредно се искачуваше стрмно по нагорен тек, а љубовта повеќе не постоеше. Постојано беше насмеана, во движење, секогаш спремна да помогне и да сослуша, но беше глува за интимности. Ја имаше затворено таа врата одамна.
Беше станата премногу скептична. Беше решена дека принцот на белиот коњ не постои и дека никој нема да ја сака така искрено и вистински како што секој на светов заслужува. Беше сигурна дека не постои љубов ко на филм. Веруваше дека не постои фраерот кој го пратат лоши зборови и кој е дрзок со сите, но кога ќе ја запознае таа ќе му стане слабост и тој пред неа ќе падне на коленици и се` ќе направи. А исто и дека не постојат тепачи, моторџии, градски дон жуани кои преку ноќ ќе се претворат во принцот од југ, само затоа што ја запознале неа. Не веруваше и крај. Многу пати, многумина се обиделе да ја поканат на една културна пијачка за да се обидат да и го докажат спротивното. Но, не. Таа ги сечеше од корен.
И не и беше битно дали нејзиното тело ќе заборават како е да почувсвува машки допир, ниту како срцето и потскокнува кога на телефонот ќе се појави повик од дотичниот, ниту како усните ја болат од премногу бакнување по првиот состанок. Беше спремна дека можно е никогаш повеќе да не почувствува љубов, затоа што беше сигурна дека нема да легне со првиот кој ќе и изглуми идеален и фин и кој ќе и биде уште едно разочарување и уште една бројка плус. Се` тешеше дека е среќна што некогаш ја имала таа љубов. Ја почуватвувала и сега ја чуваше некаде длабоко во себе. Оние погледи од кои се` во неа гореше, оние допири каде трепереше како дете кога се плаши и оние бакнежи кои и го одземаа здивот. Се` држеше до спомените и се` заглавуваше во времето и просторот. Емотивно стагнираше.
И беше тоа еднаш. Некогаш одамна. Љубов каква што никогаш не се раѓа. Љубов која ја повреди. Љубов која и ја однесе сета надеж. Љубов која ја направи скептична. Љубов која ја натера никогаш повеќе да не верува во неа.
– Јаневска Марија, 2012
Белешките на Лајла Грејс 